ΝΑΝΑ (ΔΕΜΕΝΟ)

[...] Η Νανά είναι ένα μυθιστόρημα που έχεις την εντύπωση ότι λούζεται, από την αρχή ως το τέλος, στο φως του γκαζιού. Αυτές οι λάμψεις, άλλοτε έντονες και άλλοτε ασθενικές, πάντοτε όμως τρεμοπαίζοντας, δημιουργούν συχνά οφθαλμαπάτες. Ο αναγνώστης θα μπερδευτεί, θα εξαπατηθεί ή θα βρεθεί προ εκπλήξεων, οδηγημένος από το συγγραφέα μέσα στους λαβύρινθους του εσωτερικού ενός θεάτρου, στα νυχτερινά στενοσόκακα του Παρισιού, στα σαλόνια των αρχοντικών σπιτιών, στα στέκια όπου συχνάζουν οι πόρνες, οι μεθύστακες ή τα ρεμάλια της αριστοκρατίας, στα φτηνοξενοδοχεία, στα κέντρα πολυτελείας, στα σαλόνια ή στον ιππόδρομο όπου είναι συγκεντρωμένο όλο το λούστρο και όλη η παρακμή της αυτοκρατορίας. Η Νανά, πρόσωπο κατεξοχήν αμφίθυμο και αμφίσημο, με εκπληκτικές εναλλαγές και αντιθέσεις ως μυθιστορηματικός χαρακτήρας, είναι η κοκότα πολυτελείας που χρησιμεύει σαν μοχλός και σαν καταλύτης, η "Χρυσόμυγα" που θα πλανέψει και θα μολύνει με σήψη μια ολόκληρη κοινωνία που ήδη είναι βαριά άρρωστη, ανεπίγνωστα και σε βάθος. Στο μυθιστόρημα θα παρακολουθήσουμε, βήμα βήμα και με επιστημονική ακρίβεια, την αποσύνθεση αυτής της κοινωνίας που δεν έχει καταλάβει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πως η υποκρισία, η αυταρέσκεια, η χαμέρπεια, η επιδειξιομανία, η σπατάλη πλούτου και ανθρώπινης δύναμης, η απελπισμένη και τυφλή βουτιά στον κόσμο των ηδονών δεν μπορούν παρά να έχουν τέλος τραγικό. Το μυθιστόρημα ανήκει στον κύκλο Rougon-Macquart, που έχει το συνοδευτικό υπότιτλο "Φυσική και κοινωνική ιστορία μιας οικογένειας την περίοδο της Δεύτερης Αυτοκρατορία". Η αφήγηση τελειώνει το 1870, με την αρρώστια και την αποσύνθεση της υπέροχης, σχεδόν μυθικής ομορφιάς, της Νανάς, και με το θάνατό της -ένα θάνατο συμβολικό που παραπέμπει στο θάνατο της αυτοκρατορίας -στο υποφωτισμένο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, το βράδυ ακριβώς που κηρύσσεται ο πόλεμος με τους Πρώσους, ένας πόλεμος σημαδιακός, όπως όλοι οι πόλεμοι άλλωστε, στην ιστορία της Γαλλίας. (Από την εισαγωγή της έκδοσης)