ΑΡΕΤΗ

Ο άνθρωπος, συλλογικώς ή προσωπικώς, έχει την δυνατότητα να εξελίσσεται ηθικά, κατακτώντας ολοένα και περισσότερο το βαθύτερο νόημα του ηθικού βίου. Για να διατηρήσει όμως τα όποια κεκτημένα ο αγώνας του, πρέπει είτε να επαναλαμβάνεται εξαρχής από την κάθε γενεά (σε επίπεδο συλλογικότητος), είτε να συνεχίζεται ακατάπαυστα (σε επίπεδο προσωπικό). Αυτό κάνει στα μάτια των αμύητων στην Ηθική Φιλοσοφία, να φαίνεται ότι ο αγώνας για την Αρετή είναι μάταιος, ιδίως όταν τον κρίνουν στατιστικά, με τα δεδομένα της πλειοψηφίας, δηλαδή της μεγάλης ανώνυμης μάζας, που με εξαίρεση κάποια ιστορικά παραδείγματα καλής προαιρέσεως των θεσμών, έχει πλήρη άγνοια περί της Αρετής ή ακόμη και απέχθεια προς αυτήν. Εξ αυτού του ίδιου του ορισμού της Αρετής, ο άνθρωπος συγγενεύει με τους Θεούς μόνον μέσω αυτής και μπορεί να ομοιάσει προς αυτούς τελειοποιώντας το υψηλότερο τμήμα του εαυτού του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)