Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΤΕΠΕΛΕΝΛΗ

Δεν είναι λίγοι οι συγγραφείς και ιστορικοί και ποιητές ακόμη, που καταπιάστηκαν με το φαινόμενο «ΑΛΗΣ». Δεν είναι όμως τυχαίο το σπάνιο ετούτο γεγονός. Μέσα σε τόσο μικρό κομμάτι χρόνου, ήρθαν τα πάνω κάτω, προς τη μεριά ετούτη της Ισλαμικής παντοδυναμίας, που για το θεμέλιωμά του η κάθε μέρα που ξεπρόβελνε, ήταν πιο σπαρακτική από την περασμένη.
Είπα και γω να καταπιαστώ με το θέμα τούτο, χωρίς να χω την πρόθεση να προσθέσω ή ν αφαιρέσω κάτι για τη γνωστή του δραστηριότητα, τις ψυχικές διακυμάνσεις και τα ανοσιουργήματά του. Μύρια ειπώθηκαν, γράφτηκαν και χιλιοδιαβάστηκαν και η λαϊκή μας μούσα από κοντά, ήλθε κι αυτή να τραγουδήσει σεβντάδες και αποκοτιές.
Τυχαία έπεσε στα χέρια μου, ένα πολύ παλιό βιβλίο του Στέφανου Ξένου του 1852 «ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ», που στο διήγημά του, αναφέρεται και για τις στερνές ημέρες του κάποτε «Ασλάνη», στεριωμένο σε ιστορικά γινώμενα νωπά και τεκμηριωμένα.
Η βιβλιογραφία του βιβλίου του, που έμμεσα θα είναι και δική μου, στηρίζεται σ αυτούς που έζησαν και έγραψαν από κοντά τον τύραννο αυτόν, όπως ο General Vizancour, Hughes Holenhouse, A. Soulzo, Μάξιμο Ρεϋμβω, Ber R. Valsh και κύρια ο Pouquevill, Γάλλος πρόξενος στη βασιλεύουσα του.[...]