ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΕΩΣ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Η φράση "τάξεις μεικτής ικανότητας" θα έπρεπε κανονικά να θεωρείται ότι εμπεριέχει έναν πλεονασμό. Από τη στιγμή, δηλαδή, που βρίσκονται πολλοί μαθητές στην ίδια τάξη, είναι αυτονόητο ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν όλοι τις ίδιες ικανότητες, την ίδια ετοιμότητα και τα ίδια χαρακτηριστικά προσωπικότητας.
Είναι κοινή η αίσθηση μεταξύ των εκπαιδευτικών της γενικής εκπαίδευσης ότι εκείνο που χαρακτηρίζει τον μαθητικό πληθυσμό στις τάξεις τους είναι οι διαφορετικές ανάγκες και δυνατότητες, τα διαφορετικά ενδιαφέροντα και οι διαφορετικοί τρόποι μάθησης. Στις τάξεις μεικτής ικανότητας συνυπάρχουν μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες καθώς και μαθητές με διαφορετικό γλωσσικό ή/και πολιτισμικό υπόβαθρο. Η ακαδημαϊκή ανομοιογένεια της σχολικής τάξης -ιδιαίτερα ως προς ορισμένα χαρακτηριστικά, όπως το φύλο, η κουλτούρα, η μητρική γλώσσα, το επίπεδο ετοιμότητας, τα ενδιαφέροντα, το μαθησιακό στυλ και το υπόβαθρο εμπειρίας των μαθητών- εντείνεται αν συνυπολογιστούν και οι ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες των χαρισματικών μαθητών, των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες, με αισθητηριακές, νοητικές ή/και κινητικές αναπηρίες, που βρίσκονται ενταγμένοι στο γενικό σχολείο, στο πλαίσιο της συνεκπαίδευσης (Δελλασούδας, 2008:124).