ΡΑΤΖΑ ΓΙΟΓΚΑ

Αναρωτήθηκα κατ' επανάληψη, αγαπητέ αναγνώστη, και ίσως είναι και δική σου απορία, σε μια εποχή ισοπεδωτικής ψηφιοποίησης και καταλυτικής επιβολής του ηλεκτρονικού Τύπου που έχει εξωθήσει το βιβλίο σε παρατεταμένη περίοδο ισχνών αγελάδων, ποιος να 'ταν άραγε ο αποχρών λόγος να εκτεθώ σ' ένα, όπως φαντάζει, τιτάνιο εγχείρημα που υπό προϋποθέσεις πιθανόν και να με ξεπερνά;
Δεν κρύβω και δεν θ' αποκνήσω τη μνεία ότι η ευθύνη της φιλόδοξης προσπάθειας, οι ψυχολογικές μεταπτώσεις, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις, αδιόρατοι δισταγμοί και αδιάκοπες επιφυλάξεις απολάκτιζαν κατά καιρούς κάθε συγγραφική προσδοκία.
Το αυτό αμλετικό δίλημμα φαίνεται να διαπερνά στα πρωτόλειά τους και τους πλέον νουνεχείς, αν κρίνω από τον ευφυή και απολαυστικό πρόλογο που παραθέτει εν έτει 2006 σε πόνημα του συνάδελφος δικηγόρος: «Ο θεός των Ρωμαίων Κυρίνος, για ν' αποτρέψει τον φίλο του Οράτιο να γράφει ποιήματα, του είχε πει: "Αν κουβαλάς ξύλα για να φέρεις στο δάσος, είσαι το ίδιο κουτός όσο κι αν θέλεις να πυκνώσεις τις φάλαγγες των ποιητών". Παρ' ότι η αποτρεπτική παραίνεση του Κυρίνου αστόχησε, διότι τελικά ο Οράτιος ανεδείχθη σε κορυφαίο Ρωμαίο ποιητή, εν τούτοις τα λόγια του ενέχουν παραίνεση διαχρονικής σημασίας για όλους εκείνους που κατά καιρούς φιλοδοξούν να εκδώσουν βιβλίο».
Ο τίτλος του παρόντος παραπέμπει σ' ένα οδοιπορικό, μια κατά τεκμήριο οδυνηρή ή ονειρεμένη περιπλάνηση στον χώρο της Δικαιοσύνης. Και, παρότι περιλαμβάνει προσωπικά βιώματα, εντούτοις δεν αποτελεί και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτοβιογραφία. Γιατί μια αυτοβιογραφία κατ' ουσίαν δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από μια επώδυνη ενδοσκόπηση, ένα αντεστραμμένο κάτοπτρο και τη δύναμη ν' αντιμετωπίσεις με ειλικρίνεια και εντιμότητα το δημιουργικό κομμάτι της ζωής σου, μια λογοδοσία με ακριβό τίμημα, ένα ανελέητο μαρτύριο δικαίωσης και αμφισβήτησης, μια απολογία ενώπιον του φοβερού βήματος και εντέλει μια ανομολόγητη διαδικασία φθοράς. [...] (Από την έκδοση)