ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΦΗΒΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Η ενασχόληση των Ελλήνων ερευνητών με την εφηβική λογοτεχνία χαρακτηρίζεται μέχρι τώρα σποραδική και μη συστηματική, αφού περιορίζεται, ως επί το πλείστον, στη μελέτη ενός ή δύο λογοτεχνικών έργων (στο πλαίσιο της εργογραφικής θεώρησης ενός συγγραφέα που γράφει για παιδιά), τα οποία συμβαίνει να διαθέτουν χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν περισσότερο σε εφήβους. Το κενό προσπαθεί να καλύψει αυτή η συλλογή μελετών που παρουσιάστηκαν σε συνέδριο που οργάνωσε το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 2009. Στις μελέτες αυτές αντιμετωπίζονται ζητήματα που έχουν σχέση με το εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου "εφηβική λογοτεχνία", με τις αποσαφηνίσεις παρεμφερών όρων που θεωρούνται ταυτόσημοι ή συγχέονται με την εφηβική λογοτεχνία, καθώς και με οριοθετήσεις που προβάλλουν την ηλικιακή φάση των αναγνωστών προς τους οποίους απευθύνεται. Παράλληλα, στη γενικότερης κατεύθυνσης θεματική αυτή, προστίθενται και άλλες, περισσότερο επικεντρωμένες σε ιδιαίτερες πτυχές, ή αφηγηματικές τεχνικές που αναπτύσσονται και υιοθετούνται σε μεμονωμένα έργα ή από συγγραφείς που εγγράφονται στον χώρο της εφηβικής λογοτεχνίας (όπως ο Μάνος Κοντολέων, η Λίτσα Ψαραύτη, η Τούλα Τίγκα κ.ά.), σε γλωσσικές ιδιολέκτους που μορφοποιούνται στο εσωτερικό της και συγκροτούν την ιδιαιτερότητά της ως σώματος κειμένων.