ΕΝΝΕΑΣ ΠΕΜΠΤΗ

Στην "Πέμπτη Εννεάδα" του, ο Πλωτίνος (204-270 μ.Χ.) πραγματεύεται κυρίως ζητήματα που σχετίζονται με τη δεύτερη από τις τρεις "υποστάσεις" του φιλοσοφικού του συστήματος, αυτήν του Νου. Τούτη ουσιαστικά ταυτίζεται με τον πλατωνικό κόσμο των Ιδεών, όμως ταυτόχρονα αποτελείται από ένα σύστημα ενεργά νοούντων υποκειμένων, και κατ αυτόν τον τρόπο ο Νους βρίσκεται διαρκώς προσηλωμένος στη νόηση του εαυτού του, ως ενός πολλαπλού και διαρθρωμένου συνόλου νοητών αληθειών. Έτσι, συνθέτοντας την πλατωνική θεωρία των Ιδεών με την αριστοτελική θεωρία περί Νου, ο Πλωτίνος οδηγείται στο να αναπτύξει μια πρωτότυπη και εξαιρετικά γόνιμη θεώρηση όσον αφορά τη φύση του υπερ-αισθητού Όντος, αλλά και τους όρους με τους οποίους εκείνο μπορεί να προσεγγιστεί γνωσιακά.