«Δυο άνθρωποι συμπίπτουν στον ίδιο νοσοκομειακό θάλαμο, ο ένας με την ιδιότητα του ασθενή και ο άλλος με την ιδιότητα του φροντιστή – νοσοκόμου. Πέρα απ’ την ηλικία και την επαγγελματική σχέση δεν έχουν τίποτα κοινό να τους ενώνει. Αλλά η σιγή του θαλάμου και το οριακό της εμπειρίας δοκιμάζουν τις αντοχές, θέτουν εκ νέου την ισορροπία της κοινής τους παρουσίας. Ο προφορικός μονόλογος που ξεκινά ο ένας και ο γραπτός απολογισμός που επιχειρεί ο άλλος αποτελούν το έδαφος μιας επικοινωνίας που διαμείβεται μέσα απ’ τις σιωπές, τις χειρονομίες και ασφαλώς τις λέξεις τους.»