ΠΡΙΝ, ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΝΑΜΕΣΑ

Για άλλη μια φορά ο Θεός δε μου έκανε το χατίρι. Του ζητούσα απεγνωσμένα να με πάρει και αυτός μου το αρνιόταν καθημερινά. Εγώ προσπαθούσα όλο και πιο πολύ, αλλά μάταια. Καμιά φορά νιώθω ότι καταλαβαίνω το γιατί, και πάλι όμως δεν μπορώ να πω ότι βλέπω καθαρά όλο του το σχέδιο. Μου φτάνει όμως που ξέρω ότι είμαι εδώ ακόμα για κάποιο λόγο, δε ζητάω πια αποδείξεις για τα πάντα. Δε με νοιάζει να ξέρω το αύριο, έχω πίστη σε κάτι μεγαλύτερο από μένα που με προσέχει, με αγαπάει και με έχει συγχωρήσει, ό,τι και αν έχω κάνει. Αρκεί πια να συγχωρέσω και εγώ τον εαυτό μου. Με λένε Ίρμη και είμαι ναρκομανής σε ανάρρωση. Ο δρόμος προς την απεξάρτηση είναι από τη φύση του μοναχικός. Η Ίρμη Μητροπούλου σπάει το ταμπού της ανωνυμίας για να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της με μια αμεσότητα που αφοπλίζει.