Η διάγνωση, η αξιολόγηση και η εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία αποτελεί μια διαρκή κατάσταση αφαίρεσης θεσμοθετημένων δικαιωμάτων που συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή τους. Η ύπαρξη πολιτικών, νομικών και διοικητικών ελλειμάτων στο εκπαιδευτικό σύστημα περιορίζει την αρχή της καθολικότητας στην κατάκτηση και τη χρήση σημαντικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στα ΑμεΑ και τα ΑμεΕΕΑ, συνήθως επιβάλλεται μια σχέση έλλειψης και περιστολής τυπικών και ουσιαστικών δυνατοτήτων να απολαμβάνουν στο σχολείο τις διάφορες μορφές επικοινωνίας, παιδαγωγικής και κοινωνικής σχέσης που θα τα ευνοούσε να κατακτήσουν, μέσω της συμπεριληπτικής εκπαίδευσης, τη συμμετοχή τους στην ομάδα της τάξης τους, του σχολείου τους, της γειτονιάς τους και του ευρύτερου κοινωνικού τους περίγυρου.