ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΙΝ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ

Αφετηρία της παρούσης μελέτης υπήρξεν εν υπόμνημα εις το χωρίον των "Εννεάδων": "ούτε ουν τι ούτε ποιόν ούτε ποσόν ούτε νους ούτε ψυχή· ουδέ κινούμενον ουδ' αυ εστώς, ουκ εν τόπω ουκ εν χρόνω, αλλά το καθ' αυτό μονοειδές, μάλλον δε ανείδεον προ είδους ον παντός, προ κινήσεως, προ στάσεως· ταύτα γαρ περί το ον, α πολλά αυτό ποιεί", το οποίον ανεκοινώθη υπό του γράφοντος την 25 Ιουνίου 1956 εις το περί Πλωτίνου φροντιστήριον του καθηγητού G. Ralfs εν Αμβούργω. Το μελέτημα εκείνο απετέλεσε τον "σπερματικόν λόγον" της ανά χείρας διατριβής.
Την ανάπτυξιν της εργασίας διέκοψεν εν Αϊδελβέργη βαρυτάτη ασθένεια, αλλ' εις το βίωμα του πόνου, της εγκαταλείψεως και του ερχομένου θανάτου έζησεν ο γράφων την μεταλλαγήν της θεωρητικής απασχολήσεως εις πρόβλημα ζωής. Εις το υπ' αριθ. 12 δωμάτιον του γερμανικού νοσοκομείου ησθάνθη εντός του την μετάπτωσιν της ερωτήσεως περί Θεού εις ερώτησιν τον Θεού περί αυτού ως ερωτώντος, την μετατροπήν της σχέσεως "Εγώ-αυτό" εις "Συ-εγώ", την μετουσίωσιν του θέλω εις γενηθήτω. Εις την ασθένειάν του οφείλει ουχί μόνον ολόκληρον την προσωπικήν στάσιν του έναντι της ερωτήσεως του έργου αυτού, αλλ' ό,τι αγιώτερον ηξιώθη να βιώσει μέχρι σήμερον.
Ότε η ασθένεια παρήλθεν, η μελέτη του δεν ήτο πλέον απλή ενασχόλησις, αλλ' αγών καταξιώσεως. Έκτοτε, καθ' όλον το διάστημα της εν τω εξωτερικώ διαμονής του, εθεώρησε την συστηματικήν σπουδήν της περί Θεού ερωτήσεως ως "μέγιστον μάθημα". Σκοπός του υπήρξεν η αυτολύτρωσις, προϋπόθεσιν της οποίας εθεώρει την γνώσιν.