ΛΕΞΙΠΟΝΤΙΞ (ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ)

Το στόμα που κολλάει κουβαλά διαφορετικά νοήματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Για το παιδί που τραυλίζει φέρει το νόημα της επικοινωνιακής εμπειρίας με τραυλισμό πολλών χρόνων αλλά και την εμπειρία ενός προσώπου διαφορετικού. Για τον γονιό φέρει νόημα ευθύνης για το παρόν και το μέλλον, φέρει σχήμα μελλοντικών εικόνων. Για τον συνομιλητή, δάσκαλο ή φίλο, σηματοδοτεί ανάγκη διαχείρισης επικοινωνίας, συναισθήματος ή στάσης. Για τον κλινικό, αποτελεί πρό(σ)κληση εξομάλυνσης της ομιλίας και ευθύνη μείωσης ή εξουδετέρωσης της διαταραχής. Και σε μια κοινωνία στην οποία η αποδοχή στη διαφορετικότητα διακυμαίνεται, το νόημα συχνά ετεροκαθορίζεται από την στάση των πολλών.
Το στόμα που κολλάει φέρει συμπυκνωμένο το νόημα που όλοι οι άνθρωποι στο περιβάλλον του παιδιού, ως πρόσωπα ή ομάδες, αποδίδουν στο άκουσμα του τραυλισμού. Και το παιδί, με μοναδικό εργαλείο το στόμα που δυσλειτουργεί, είναι αυτό που καλείται να διαχειριστεί το αβάσταχτο βάρος της εμπειρίας τραυλισμού όλων των ανθρώπων γύρω του αθροιστικά, και των λύσεων που ηχηρά του προτείνονται. "Μίλα πιο αργά", "κάνε τις τεχνικές σου", "πάρε μια ανάσα και ξαναπές το".