«...Τα ρήματα που εκπορεύονται από το στόμα του Θεού, είτε δια των Προφητών είτε δια των Αποστόλων είτε δια των αγίων Πατέρων, πού διαμέσου των αιώνων ευαρέστησαν στον Θεό, δεν μπορεί παρά να φανερώνουν τις ιδιότητες του Ζώντος Κυρίου: την παντοδυναμία Του, τη μεγαλωσύνη της αγιότητας Του, τη σοφία Του και τελικά τη μείζονα αγάπη του Υιού της Αγάπης, ο Όποιος «ετι αμαρτωλών όντων ημών υπέρ ημών απέθανε». Το ρήμα Κυρίου αποκαλύπτει το αρχέτυπο μας που είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατ' εικόνα του Οποίου πλαστήκαμε κατ' αρχάς. Η ενέργεια του ρήματος του Κυρίου ... φανερώνει επίσης και την ελεεινή παραμόρφωση του ανθρώπου μετά την πτώση του. Ο άνθρωπος βρίσκει την αλήθεια του όχι από τη σύγκριση του με άλλους θνητούς, αλλά από την «παράσταση» του ενώπιον του λαλούντος Κυρίου... Ποιος είναι όμως αυτός που θα ακούσει τη φωνή, θα δει το είδος του ρηματοδότου Χριστού και δεν θα αλλοιωθεί, δεν θα μετανοήσει, δεν θα μεταβάλει τις οδούς του; Ποιος είναι αυτός που θα γευθεί τα ρήματα του Παντοκράτορος Ιησού και δεν θα καμφθεί μέχρι τέλους από ευγνωμοσύνη; Ποιος είναι αυτός στον όποιο ο Κύριος θα εμπιστευθεί τα ρήματα του Πατρός Του και δεν θα Τον αγαπήσει εις τέλος, μέχρι μίσους και του ίδιου του εαυτού του; »