Ο ΚΗΠΟΣ ΜΟΥ

Απλώς αναρωτήθηκα για το πώς θα μπορούσαν να ανακτηθούν κάποια από τα "χαμένα" στην πορεία της αστικοποίησης. Πώς θα μπορούσε να έχει μια συνέχεια η γοητευτική μαθητεία στη γη, στις οσμές, τις εποχές, τις γεύσεις, στα χρώματα, στους ανοιχτούς ορίζοντες και τις ζωντανές υπάρξεις του κόσμου.

Πώς θα μπορούσε να επανεισαχθεί στον αστικό χώρο κάτι ανάλογο με την ευωδιά του ώριμου βερίκοκου.

Με ποιες συνταγές πολεοδόμων μάγων, με ποιους γητευτές των αστικών επιφανειών θα μπορούσε να μεταφρασθεί σε σύγχρονους όρους η ομορφιά μιας κότας που κουρνιάζει σιωπηλά στο κλαδί ενός δέντρου με τα κλωσσόπουλά της, η αίσθηση του πεύκου που θροΐζει στον άνεμο, η οσμή του μετά τα πρωτοβρόχια...

Πώς θα μπορούσε, χωρίς νεκροφιλίες, χωρίς αποθεώσεις και απενοχοποιήσεις του παρελθόντος, να περιπλανηθεί ξανά το βλέμμα σε έναν εύσχημο, αποτετραγωνισμένο και απορθογωνιοποιημένο, πολυποίκιλο αστικό ορίζοντα...