Ο ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣ

"Είπε πως θα χόρευε μαζί μου αν της έφερνα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο" φώναξε ο νεαρός σπουδαστής, "μόνο που σ' ολόκληρο τον κήπο μου δεν υπάρχει ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο".
Από τη φωλιά του, στη βελανιδιά της λίμνης, τον άκουσε το αηδόνι και κοίταξε έξω ανάμεσα απ' τα φύλλα απορημένο.
"Ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σ' ολόκληρο τον κήπο μου", αναστέναξε εκείνος και τα όμορφα μάτια του γέμισαν δάκρυα. "Αχ! από τί μικρά πράγματα εξαρτάται η ευτυχία! Έχω διαβάσει όλα τα συγγράμματα των σοφών κι έχω κατακτήσει όλα τα μυστικά της φιλοσοφίας, κι όμως για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο η ζωή μου γίνεται άνω κάτω".
"Επιτέλους, να κάποιος που ξέρει να αγαπάει αληθινά", είπε το αηδόνι. "Κάθε νύχτα τραγουδούσα γι' αυτόν κι ας μην τον γνώριζα κάθε νύχτα μιλούσα γι' αυτόν στ' αστέρια και να τώρα που τον βλέπω" τα μαλλιά του είναι σκούρα σαν το άνθος του υάκινθου, τα χείλη του είναι κόκκινα σαν το τριαντάφυλλο που λαχταρά. Από το πάθος όμως το πρόσωπό του έχει γίνει ωχρό σαν θαμπό ελεφαντόδοντο, το μέτωπό του έχει τη σφραγίδα της θλίψης