ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΔΑΦΝΕΣ: ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΕΝΕΜΗΘΗΣΑΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ 1940-1945

Συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τότε που ο κόσμος ολόκληρος, μπλέχθηκε στην μεγάλη εκείνη περιπέτεια που στοίχισε εκατομμύρια ζωές και άπειρες θυσίες, μικρές και μεγάλες, σε όσους την έζησαν. Η μικρή μας χώρα δοκίμασε και αυτή την φρίκη αυτής της περιπέτειας, σχεδόν από την αρχή μέχρι το τέλος. Με ένα τρόπο ιδιαίτερα τραγικό. Γιατί χτυπήθηκε χωρίς να προκαλέσει, νίκησε χωρίς να θριαμβεύσει, κατακτήθηκε χωρίς να υποταχθεί, συνέχισε να πολεμά μέσα και έξω χωρίς υστεροβουλία και τέλος απελευθερώθηκε χωρίς ανταμοιβή. Το Ναυτικό μας, Εμπορικό και Πολεμικό, ήταν το μόνο κομμάτι του δυναμικού του Έθνους που σε όλη την διάρκεια του πολέμου δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται ενάντια στον επιδρομέα, συμμετέχοντας ενεργά και χωρίς διακοπή, να υποστηρίζει την Συμμαχική και Εθνική μας προσπάθεια. Η προσφορά του Ναυτικού, όπως είναι η φύση του Όπλου, είναι ομαδική, γιατί το πλοίο ενεργεί πάντα σαν σύνολο. Στον τετραετή όμως αγώνα, πολλοί πρόσφεραν μέσα και έξω από τα πλοία, πολλά περισσότερα. Από την προσωπική τους ιδιαίτερη προσπάθεια και ικανότητα μέχρι και αυτή την ζωή τους. Σε πολλούς η προσφορά αυτή αμοίφθηκε ενώ σε άλλους, πιθανόν και στους περισσότερους, έμεινε και θα μείνει για πάντα άγνωστη. Αλήθεια, ποιος θυμάται ύστερα από 50 χρόνια τις ηθικές αμοιβές που αποδόθηκαν σε κείνους που πρόσφεραν τόσα πολλά; Δεν θα έπρεπε οι νεώτεροι από εμάς που μας συνδέδουν με την περίοδο εκείνη ιστορικές μνήμες να μπορούμε να τις γνωρίσουμε στους νέους, της σημερινής γενιάς; Τόσο για το ιστορικό μας καθήκον προς αυτούς που θυσιάστηκαν, όσο και γιατί η σημερινή γενιά έχει ανάγκη από ηθικά στηρίγματα και παράδοση για να αντιμετωπίσει τα δύσκολα προβλήματα της εποχής μας, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να ξαναζωντανέψουμε την μεγάλη εκείνη περίοδο του ολοκαυτώματος του Ναυτικού. Διότι πιστεύουμε ότι Έθνος χωρίς παραδόσεις δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει λαός χωρίς μνήμες. (...) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)