ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ - ΜΑΙΟΣ 1973

Φέτος συμπληρώνονται 44 χρόνια από το Κίνημα του Ναυτικού του 1973, τότε που έκπληκτοι οι Συνταγματάρχες και οι υποτακτικοί τους, αντιλαμβάνονταν πόση έκταση και βάθος είχε το αντιδικτατορικό πνεύμα στις Ένοπλες Δυνάμεις. Μέχρι τότε πίστευαν ότι υπήρχε ένα μικρό ποσοστό του λαού που αντιδρούσε, το οποίο "βολικά" το τοποθετούσαν στον χώρο των "κομμουνιστών και των αντεθνικώς σκεπτομένων", αλλά δεν είχαν καμία αμφιβολία για τη "νομιμοφροσύνη" του στρατεύματος.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν στις προθέσεις μου η συγγραφή ενός πονήματος για το Κίνημα του Ναυτικού του 1973. Έχουν γραφεί άλλωστε τόσα πολλά από εκλεκτούς συναδέλφους, που μετείχαν στο Κίνημα, αλλά και από έγκριτους ιστορικούς και δημοσιογράφους, που ερεύνησαν αρχεία και πήραν πολλές συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές, ώστε θεωρώ πως η δική μου μαρτυρία ελάχιστα, αν όχι καθόλου, έχει να προσθέσει στα όσα, ήδη, έχουν γραφεί και είναι γνωστά έως σήμερα.
Θα έλεγα μάλιστα πως μελετώντας την υπάρχουσα βιβλιογραφία έμαθα πολλά, που μου ήταν άγνωστα για εκείνο το Κίνημα, στο οποίο έλαβα κι εγώ ενεργά μέρος, γιατί ήθελα να αποδείξω ότι υπήρχαν αξιωματικοί του Ναυτικού οι οποίοι, όχι μόνο δεν στήριζαν τη δικτατορία των Συνταγματαρχών, αλλά ήταν εναντίον της.
Ένας από τους λόγους που με οδήγησαν στη συγγραφή του ήταν ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος έως σήμερα έφυγαν πολλοί σύντροφοι από εκείνους που συμμετείχαν στο Κίνημα, νικημένοι από τη φθορά του χρόνου, αυτοί που δεν είχαν νικηθεί από τα βασανιστήρια της Ε.Σ.Α. (Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία). Έτσι ένιωσα την υποχρέωση να καταθέσω τη δική μου αλήθεια στη μνήμη όσων, συναδέλφων και συμμαθητών, έφυγαν μετά το '73 και με τους οποίους βίωσα την ίδια τραγική εμπειρία.
Ας είναι ευλογημένο το χώμα που τους σκεπάζει.