Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Αυτός ο Επαναστάτης της πλατείας Εξαρχείων πρέπει κάποτε να δικαιωθεί. Αφού σήκωσε στους ώμους του τη χλεύη όλων εκείνων που «συσχέτιζαν κουτά» έπραξε τελικά ό,τι ο ίδιος πίστευε. Κόντρα σε όλους και για όλα: Με το όποιο κατεστημένο: Καλλιτεχνικό, πολιτικό, κοινωνικό, στρατιωτικό. Αντιστάθηκε αταλάντευτα γιατί ήταν πραγματικά Ελεύθερος. Δέκα χρόνια μετά το θάνατό του πρέπει να σκύψουμε και να ερευνήσουμε αυτή την Ελεύθερη προσωπικότητα που καθημερινά πυρπολούσε την ψυχή του για να φωτίζει τις ιδέες του. Τι εκόμισε στην τέχνη ο Νικόλας Άσιμος; Τι εκόμισε στην Ποίηση και στο Τραγούδι; Γιατί τόση υπερβολή στο λόγο και στην Πράξη προκειμένου να προφέρει δύο τρεις λέξεις; ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Το πέτυχε; Κι αν πέτυχε, η απόλυτος Ελευθερία συνεπάγεται χίλιες μύριες αισθητικές τουλάχιστον επιπτώσεις; Απέτυχε; Ποιοι τον οδήγησαν στην αποτυχία; Όλα μοιάζουν ένα κουβάρι χωρίς αρχή και τέλος. Ένα είναι το βέβαιο. Πώς πέρασε από τον τόπο μας ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης. Λίγοι τον άκουσαν και λιγότεροι τον κατάλαβαν. «Μιλούσε μιαν άλλη γλώσσα. . .». Ποια όμως; Του υπερρεαλισμού, του Ντα-νταϊσμού, των «κροκανθρώπων» όπως δήλωνε; Ή η γλώσσα του - και η συμπεριφορά του - ήταν η συνισταμένη όλων των σχετικών -ισμών; Το τελευταίο χρονικό διάστημα - λίγο πριν αποφασίσει την Έξοδό του από τη ζωή - περιφερόταν στην Πλατεία. Δεν μιλούσε και έμοιαζε σαν τον Απολλώνειο τον Τυανέα στην πενταετή σιωπή. Ύστερα έφυγε από τη ζωή. Αναζήτησε Κροκανθρώπους. Τους βρήκε; Ποιος ξέρει. Υπάρχουν; Ή ήταν ο μόνος αυτού του απροσδιόριστου για τους πολλούς είδους.