ΖΩΗΣ-ΠΑΙΓΝΙΟΥ ΙΑΣΙΣ

Σάββατο βράδυ Κάτω απ` το πορτάκι σκάει ραβασάκι "Φίλοι ή εχθροί;" μια αλλότρια με παρακινεί, Για φαντάσματ` όμοια ομιλεί ελληνιστί Μα μη ομόχρονα, σκιές στο παραθύρι μ` άγρυπνο ματάκι. Σάββατο βράδυ μ` οινόπνευμα στη ξενιτιά, Μια ποιητική χρεία στη τρώγλη πλουμισμένη Και ξάφνου ανάγκη διαρκής, ζωπύρουσα κ` επιβεβλημένη Να φτάσει στ` αυτιά ήχος απ` τη ποθητή χροιά. Σε καλώ κι απαντάς βαρβαρικά Κ` ευθύς το κλείνεις σαν ακούς τη φωνή μου, Καλύτερα νάκοβες μ` ένα λεπίδι τη πνοή μου. Μα ίσως είμ` ο δολοφόνος στην ιδική μου καρδιά Που την χαρά θα βρω τρόπο να σκοτώσω, Ως πότε θ` επιμένω γι` ένα σου βλέμμα ω! πόσο! [Από την έκδοση]