Και ο Emile Brehier στην πολύτομη Ιστορία του της Φιλοσοφίας ακολούθησε, την παραδομένη πορεία: Ελλάδα, Ρώμη, πρώτοι χριστιανικοί αιώνες, Λατινική Δύση, Άραβες, Εβραίοι, Αναγέννηση, νεώτεροι χρόνοι ως τις αρχές τον αιώνα μας. Είδε όμως ό ίδιος ότι έτσι δοσμένο το σώμα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας δεν αντιπροσώπευε στην ολότητα της την κίνηση των ιδεών επάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο σημερινός, ό ευρωπαϊκός πολιτισμός. Κι αυτό γιατί άφηνε έξω δύο σπουδαία τμήματα: το ένα, η συμβολή της Ασίας με τους πανάρχαιους πολιτισμούς της κατά τη συνάντησή της και τις προσβάσεις της προς το ευρωπαϊκό πνεύμα· το άλλο, η συμβολή τον Βυζαντίου. Αποφάσισε τότε ό Brehier να επιδιώξει τη συμπλήρωση αυτών των κενών με συμπληρωματικά τεύχη, τη συγγραφή των οποίων εζήτησε από συνεργάτες. Το πρώτο τεύχος ανέθεσε στο γνωστό ασιανολόγο Μasson Oursel. Το δεύτερο επιθυμούσε να γραφεί από Έλληνα, και ο κλήρος έπεσε στον υποφαινόμενο. Έτσι ήρθε ή ώρα για την προβολή -για πρώτη φορά- και την ένταξη και της βυζαντινής στέψης στο σώμα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας. Ιδιαίτερη χαρά μου δίνει το γεγονός ότι τώρα, με τη μετάφραση του έργου μου στα ελληνικά, θα έχει τη δυνατότητα και το ελληνικό κοινό να γνωρίσει και να κρίνει το έργο τούτο.