Μια βλάβη της οράσεώς μου κατέλιπε στα μάτια μου ένα μόνιμο απείκασμα: εκείνο του πρώτου μου τοπίου. Έκτοτε προσπερνούσα τα επόμενα τοπία· σε χρόνο ελάχιστο ξεθώριαζαν. Το πρώτο απείκασμα παρέμενε· σαν εμμονή αρρωστημένη ενάντια στην αναπότρεπτη φθορά. Σαν νοσηρή ροπή προς την ακινησία. [...] (Από την έκδοση)