ΠΥΡΑΜΙΔΑ 67: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, σοφώτερός σας, πολύ ανθρωπινώτερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, έναν πόνο - τον πιο βαθύ πόνο του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε - καθώς τον στέλνατε σεις. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δικιά σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν ήσαστε!.. Πάνω στα υψώματα, απ' τα μεγάφωνα των μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, που ήταν για τη "διαφώτιση", τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελείωναν τα διαταγμένα λόγια τους οι "επίτροποι" και οι "Α2", τραγουδούσαν οι άλλοι το ίδιο τραγούδι:
Κάποια μάνα αναστενάζει,
μέρα-νύχτα ανησυχεί...
Κάθε νύχτα το ίδιο - πονεμένο, αληθινό, κλαμένο... Και κάθε μέρα, το αίμα πάλι, εξαιτίας σας...
Σας ενωχλούσε εσάς ένα τραγούδι, κ' εμείς φορτώναμε τον αδερφό μας στα μουλάρια, και τον βλαστημούσαμε που ήταν σαν ξύλο και δε βολούσε να τον δέσουμε με την τριχιά... Σας πείραζ' ένα τραγούδι εσάς. Μα εμείς το λέγαμε γιατί σκεφτόμαστε τη μάνα του αδερφού μας, που μας κατρακύλαγε νεκρός, μες στις χαράδρες. Σκεφτόμαστε τη μάνα του, και κλαίγαμε!.. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)