ΜΝΗΜΗ ΑΣΜΥΡΙΓΛΕΝΙΑ ΚΙ ΑΝΤΑΡΑ ΤΟΥ ΤΣΙΚΝΙ

Η ζωή είναι ταξίδι, αναζήτηση, βιώματα, συναπαντήματα, επιλογές, επιταγές, δυσκολίες, επιτεύγματα, επιμονή, υπομονή, λάθη και πάθη, ματιές και λόγια, αγγίγματα φυσικά και νοητά, ακούσματα, γεύσεις, μυρωδιές, συναισθήματα και αισθήματα, με κυρίαρχα την αγάπη, τη χαρά, την πλήρωση, την έλλειψη, τη θλίψη, τον πόθο, τον έρωτα, τον πόνο... Η ζωή είναι μια θάλασσα πλατιά, ατέρμονη, αεικίνητη, ζωογόνος, πανίσχυρη, μια ολάνοιχτη αγκαλιά, μια μάγισσα πλανεύτρα, άλλοτε σαγηνευτική κι άλλοτε αγριεμένη, μα προπαντός, μία οντότητα αέναη, ευρισκόμενη πάντα εκεί, προκαλώντας, προσκαλώντας και προσμένοντας να ταξιδευτεί.
Πέρασμα είναι, η ζωή, των Συμπληγάδων ή, του θαλασσινού Στενού στα βορνά του νησιού μου, όπου του πελάγους η ορμή ξεχύνεται ανάμεσά του και που η ανυπέρβλητη ζωηράδα (φρεσκαδούρα, στη Μυκονιάτικη διάλεκτο) του βοριά το μαστιγώνει, το σημαδεύει και το χαρακτηρίζει. Ένα στενό, που όποιος αποτολμήσει να το περάσει ασυλλόγιστα καταλήγει έρμαιο του καιρού, άβουλο σκαρί, με αναπόφευκτη μοίρα να τσακιστεί στα απόκρημνα βράχια, ενώ, αν έχει μαεστρία και σύνεση στην πλοήγηση, θα κατορθώσει να το περάσει αποκαμωμένος, μα αλώβητος, σαν καπετάνιος επιδέξιος.
Οι δυο του φύλακες, ο Τσικνιάς και ο Αρμενιστής, αιώνιοι κριτές και παρατηρητές των ταξιδιωτών, μα και σύμβολα που σηματοδοτούν την απαρχή, την ομορφιά, το μυστήριο, τη δυσκολία και την συνέχιση της πορείας τους, καθώς αγέρωχοι ατενίζουν τα σκαριά που περνούν το Στενό τους και τα καλοχαιρετούν, ξεπροβοδίζοντάς τα, στο μεγάλο ταξίδι τους.
Μιλώντας, λοιπόν, για τη ζωή, θα πω ότι η δική μου είναι η αιτία για όσα έγραψα, γράφω και θα γράφω, ένα μέρος των οποίων, με πολλή αγάπη, κατόπιν πολλής σκέψης αλλά και μετά από έντονη παρότρυνση των δικών μου ανθρώπων, πήρα τη μεγάλη απόφαση να καταθέσω εδώ, εξωτερικεύοντας ψήγματα της ψυχής μου.