ΕΝ ΔΡΥΜΩ ΞΥΛΟΝ

Που ν' αφήσω αυτή τη νύχτα; Μέσα μου περισσεύει. Βγαίνουν από το στόμα τα φτερά της. Που με πηγαίνει η μέρα; Με λάμες στις φτέρνες με τρυπάει Διωγμένη μέσα στο πλήθος των διωγμένων. Πως περισσεύω απ' όλα τα τοπία; Πώς γέρνω έξω από τα χρόνια; Κι οι λέξεις βγαίνουν Μέσα από τη χαλασμένη άρπα του κόσμου σκέλεθρα. Ποιανού η φωνή το αίμα τους θα υφάνει; Όμως εσύ μη μου δίνεις το σκοτάδι που σου ζητάω Έτσι πεσμένη πάνω στις λέξεις να θρηνώ Σαν ένας λόφος που του κλέψανε τα ερείπια. [Από την έκδοση] Που ν' αφήσω αυτή τη νύχτα Η σκαφτική του μηχανή (σχέδιο για επιτύμβιο) Τα λόγια που κρεμάστηκαν Δεν αποχαιρετάμε τους νεκρούς Ο τόπος Δίπλα στη βρύση Ο σαλός στο πηγάδι Διαβάτη, στάσου Το αναστάσιμο σώμα Ο ερασιτέχνης ψαράς Η Μαυροντυμένη Δίχως να τίς καλέσεις Φωτογραφία Αλλαγή εποχής Τα σπίτια Το κρυμμένο χρυσόψαρο Μετά τη δύση Της πόλης Το ιερό των πραγμάτων Ιγκουάνα Νεραντζιές Άδειο της μέρας Το σπουργίτι Το σπίτι της νοσταλγίας Τοπίο Σαν ένας τρίτος Θλιμμένο βασίλειο Δέντρο Ι, II, III, IV Μετάνοια Οι μέρες Όμηρος ή αϋπνία γέρου τροβαδούρου Σαν ένα πλεούμενο Επιτήδευση Χειρόγραφο Υπεράσπιση Ήρθανε λέξεις Άτιτλο Τραγουδάω για κείνους Ρέθυμνο 1982, 1998 Σωπαίνω Τώρα καταλαβαίνω Μετάφραση