ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

ΔΕΝ ΜΕ ΨΙΘΥΡΙΣΕΣ ΠΟΤΕ
 
Με ροδοπέταλα θα ντύσω το κρεβάτι μου
κι ένα στεφάνι στο προσκέφαλο θ’ αφήσω
στη φωτογραφία σου καρδιές θα ζωγραφίσω
πόσο σ’ αγάπησα για πάντα να θυμάμαι.
Όταν κοιμάμαι να μη νιώθω το κενό σου…
Στο θέατρό σου ήμουν η αυλαία
που έπεσε τυχαία πάνω στ’ όνειρό μου.
Παράπονό μου….
Σε κάθε ροδοπέταλο ανθίζει κι ένα δάκρυ
μη μαραθεί η ανάμνηση, μη μαραθεί η ζωή.
Τόσο μοναχή, σαν μελωδία που δεν ψιθύρισες ποτέ.
 
 
ΒΑΛΣΑΜΟ
 
Θ’ αφήσω βάλσαμο στο παραθύρι σου.
Όταν ξυπνήσεις το πρωί να το γευτείς. Να γιατρευτείς.
Μαλαματένια η όψη σου, το χρώμα σου τ’ Αυγούστου.
Μα απ’ το στενάκι της καρδιάς δεν θα διαβείς.
Σύμβολα όλη σου η ζωή κι εγώ μια κουκκίδα.
Μα, από τότε που σε είδα, μέσα σου χάθηκα.
Μη μου τρομάξεις, δεν σε χρειάζομαι πια.
Δεν θα με δεις.
Μόνο καλά να είσαι και στη μεγάλη σου αγκαλιά
να κρατάς ό,τι πολύ σου μοιάζει.
Δεν φταις εσύ, αμίλητο κομμάτι μου.
Θ’ αφήσω βάλσαμο στο παραθύρι σου.